George Herman Ruth Jr., lepiej znany pod pseudonimem Babe, The Bambino, The Sultan of Swat, a dla wszystkich fanów amerykańskiego baseballu po prostu Babe Ruth.
Był on Amerykaninem niemieckiego pochodzenia, zawodowym baseballistą, ale nie byle jakim – jego nazwisko znalazło się w 1936 roku w amerykańskim Hall of Fame, obok takich nazwisk jak Ty Cobb, Honus Wagner, Walter Johnson i Christy Mathewson.

Babe urodził się w USA w Baltimore, Maryland 6 lutego 1895 roku. Zawodową karierę rozpoczął w 1914 roku w zespole Boston Red Sox w wieku 19 lat. W tamtym czasie Babe nie mógł w sposób legalny podpisać kontraktu z klubem, dlatego w jego imieniu zrobił to Jack Dunn. Koledzy z zespołu żartobliwie nazwali Rutha „nowym dzieckiem Dunna” („Dunn’s new babe”) i tak już zostało – „Babe” Ruth. Ruth poprowadził Red Sox do trzech mistrzostw zdobywając w jednym sezonie 29 homerunów. Dla bostończyków grał do 1919 roku, kiedy to właściciel Red Sox, Harry Frazee, chcąc pokryć swoje długi odsprzedał Rutha do New York Yankees za zatrważającą jak na tamte czasy kwotę 100 tysięcy dolarów.

Babe dopiero w zespole Yankees pokazał klasę, kiedy grając swój pierwszy sezon
w 1920 roku zdobył 54 homerunów. Był to tylko początek, w kolejnym sezonie pobił swój własny rekord o 5 homerunów, a przez kolejne 10 sezonów zasłużył sobie na miano najlepszego „wybijacza” wszech czasów. Jednak to nie wystarczyło, w 1927 roku zachwycił wszystkich zdobywając 60 homerunów w jednym sezonie – był to rekord, który został pobity dopiero 34 lata później! New York Yankees wraz z Ruthem stała się dominującą drużyną wygrywając 4 tytuły Word Series w ciągu następnych 15 sezonów. W ciągu swojej kariery Ruth pobił wszelkie znaczące rekordy w amerykańskim baseballu zdobywając łącznie 714 homerunów. Na pobicie tego rekordu czekano do 1974 roku, kiedy to nowy rekord ustanowił Hank Aaron.

Sukces jaki osiągnął Ruth odbił się na jego stylu życia. Pogłoski o jego zamiłowaniu do jedzenia, alkoholu, kobiet oraz wydawania ogromnych sum pieniężnych były niemal tak legendarne jak jego kariera sportowa. Ta reputacja, prawdziwa czy też nie, zniweczyła jego szanse na zostanie zawodowym trenerem drużyny baseballowej w późniejszym czasie. Klub nie chciał już więcej trzymać nieodpowiedzialnej legendy i po 14 latach odsprzedał Rutha do Boston Braves.

25 maja 1935 roku Babe jeszcze raz przypomniał fanom o swojej legendzie zdobywając trzy homeruny w jednej grze. Tydzień później odszedł na sportową emeryturę. Nie mogąc zająć się zawodowo prowadzeniem drużyny dał się poznać jako hojna osoba przeznaczając duże sumy pieniężne na akcje dobroczynne. 16 sierpnia 1948 roku chory na raka Ruth umiera, zostawiając większość swojego majątku fundacji Babe’a Rutha zajmującej się dziećmi żyjącymi w złych warunkach.

Babe Ruth w 1969 roku, w setną rocznicę istnienia zawodowego baseballu, zastaje uznany Najlepszym Graczem Wszech Czasów, w 1998 „The Sporting News” uznaje Rutha, umieszczając go na pierwszym miejscu w klasyfikacji 100 Najlepszych Baseballistów,
a w 1999 roku głosami kibiców zostaje wybrany do Drużyny Gwiazd XX stulecia. Całodobowa amerykańska stacja sportowa (ESPN) uznaje go za trzeciego najwybitniejszego amerykańskiego sportowca wieku XX – wyprzedzili go Michael Jordan oraz Muhammad Ali. Po ponad 60 latach Babe Ruth jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych amerykańskich sportowców. Zmienił on amerykański baseball, przyczyniając się do popularyzacji tego sportu w latach dwudziestych minionego wieku.