Jan Paweł II, a właściwie Karol Józef Wojtyła. Przyszły papież przyszedł na świat w roku 1920 w niewielkiej miejscowości Wadowice. Pełniący liczne funkcje kościelne, był polskim biskupem rzymskokatolickim, biskupem pomocniczym krakowskim, arcybiskupem metropolitą krakowskim, kardynałem, zastępcą przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski oraz papieżem.
Był Suwerenem Państwa Miasta Watykan, został kawalerem Orderu Orła Białego, po śmierci beatyfikowany i 27 kwietnia 2014 kanonizowany wraz z Janem XXIII.Karola w dzieciństwie nazywano zdrobnieniem imienia – Lolek, uważano go za osobę utalentowaną lubiąca sport (regularnie grała w piłkę nożną, a także jeździł na nartach). Lubił wycieczki krajoznawcze, w których bardzo często towarzyszył mu ojciec. Gdy miał 9 lat zmarła jego matka, brat Edmund trzy lata później. Podczas nauki w gimnazjum uczęszczał na kółko teatralne. Kończąc gimnazjum z najlepszym wynikiem miał drogę wolną do podjęcia nauki na praktycznie jakiejkolwiek uczelnie bez egzaminów wstępnych, wybierając studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W roku 1941 po chorobie zmarł ojciec Wojtyły. W czasie wojny musiał przerwać studia i pracował jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay. W roku 1942 postanowił studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitarnego Seminarium Duchownego w Krakowie.
W latach 1945-1946 Karol Wojtyła pracował na uczelni jako asystent prowadząc seminaria z historii dogmatu. W tym okresie rozwijała się w nim również pasja do literatury, pisał wiersze oraz tworzył poezję metafizyczną. 13 października 1946 został subdiakonem, a w tydzień później diakonem, a 1 listopada kardynał Adam Sapieha wyświęcił Karola Wojtyłę na księdza w Kaplicy w Pałacu Arcybiskupów Krakowskich. Już w połowie miesiąc nowo wyświęcony ksiądz wraz z klerykiem Stanisławem Starowieyskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu w celu kontynuowania nauki na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu. W roku 1948 skończył studia z wyróżnieniem (summa cum laude – z najwyższą pochwałą) i otrzymał stopień doktora za pracę pt. „Problem wiary u św. Jana od Krzyża”. Już wtedy można było zauważyć jego talent do nauki języków. Dla potrzeb swojej pracy nauczył się języka hiszpańskiego by móc czytać teksty w oryginale. W latach 1948-1949 pracował najpierw jako wikariusz w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Niegowici, a następnie w parafii św. Floriana w Krakowie. Podczas ukochanych wycieczek krajoznawczych z młodzieżą przyodziewał „zwykły” strój i pozwolił do siebie mówić „wujek” w celu zmylenia ówczesnej milicji.
W dalszej kolejności rozwijał się w pracy publicystycznej, pisał eseje filozoficzne, publikując w miesięczniku „Znak” oraz „Tygodniku Powszechnym”. Pisał wiele o tematyce chrześcijańskiej etyki seksualizmu. W roku 1953 została przyjęta jego praca habilitacyjna pod tytułem „Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maksa Schelera” jednak nie uzyskał tytułu naukowego z powodu odmowy Ministerstwa Oświaty.
Karol powrócił do swoich obowiązków nie spodziewając się tego co miała przynieść dla niego przyszłość – już w roku 1958 Karol Wojtyła otrzymał nominację na biskupa.